Powrót do słownika (kliknij aby powrócić)
Zapoznaj się z definicjami poniżej lub wybierz inną literę. Aby szybko znaleźć pojęcie użyj komendy “ctrl + f” lub opcji “znajdź” w swojej przeglądarce. Aktualnie w tej sekcji znajduje się 19 definicji.
Pojęcia (kliknij, aby wyświetlić definicję):
Rodzaj nietypowego opadu atmosferycznego (najczęściej mżawki, ale zjawisko może dotyczyć praktycznie każdego opadu), który wyparowuje przed dotarciem do powierzchni Ziemi. Dzieje się tak, gdy występuje duża różnica wilgotności w różnych warstwach atmosfery. Virga może wystąpić z chmury Stratocumulus (Sc).
Poziomy ruch powietrza będący wynikiem różnicy ciśnienia. Ponieważ przyroda dąży w sposób naturalny do równowagi, usiłuje wyrównać różnice ciśnienia między ośrodkami wyżu i niżu. Nie jest możliwa sytuacja, by gdzieś powietrze całkowicie zniknęło lub skoncentrowało się w całości w jednym punkcie. Wiatr jest właśnie rozwiązaniem tego problemu. Ponieważ to wyż jest ośrodkiem o nadmiernej ilości powietrza, a niż – ośrodkiem niedoboru, wiatr zawsze wieje z wyżu do niżu (a więc jakby wiał “z góry na dół”). Takie przesuwanie powietrza umożliwia uzupełnianie niedoborów unoszącego się w ośrodku niżowym powietrza. Kierunek wiatru jest odchylony przez siłę Coriolisa. Nazwa wiatru wywodzi się od kierunku, z którego wieje (więc wiatr wiejący ze wschodu to wiatr wschodni itp.).
To lokalny wiatry występujący na zboczach gór, będące efektem różnicy temperatur stoków i doliny górskiej w ciągu dnia i w nocy. Powstaje w ciągu dnia przy bezchmurnej pogodzie. Powietrze na górskich stokach intensywnie się nagrzewa i unosi. Na jego miejsce napływa chłodniejsze powietrze zalegające na dnie doliny górskiej.
To lokalny wiatry występujący na zboczach gór, będące efektem różnicy temperatur stoków i doliny górskiej w ciągu dnia i w nocy. Powstaje w ciągu nocy przy bezchmurnej pogodzie. Ciężkie wychłodzone powietrze zalegające na górskich stokach spływa w dół zgodnie z siłą grawitacji, wypychając cieplejsze powietrze z dna doliny ku górze.
To nietypowy wiatr występujący wyłącznie na obszarach dużego zlodzenia, zwłaszcza na Antarktydzie, w mniejszym stopniu na Grenlandii, Islandii czy na dużych lodowcach górskich. Szczególnie odczuwalny jest na lodowcach szelfowych. Mechanizm powstawania wiatru lodowcowego jest podobny do wiatru bora. Zimne powietrze zalegające nad pokrywą lodową (wyż), spływa grawitacyjnie w dół w kierunku cieplejszego zbiornika (niż). Jest suchy, porywisty i bardzo zimny.
Wiatry o nieregularnym typie zmian, występujące tylko w określonych warunkach terenowych, najczęściej w górach. Zaliczamy do nich: fen, bora, wiatr górski i dolinny, wiatr lodowcowy.
To wiatry o stałej, powtarzalnej zmienności kierunku w rytmie sezonowym (rocznym lub dobowym). Powstają w wyniku różnicy nagrzewania lądu i morza/oceanu. Zaliczamy do nich monsun i bryzę.
To wiatry wiejące przez cały czas, o stałym kierunku. Są skutkiem globalnej cyrkulacji atmosfery w komórce Hadleya. Zaliczamy do nich pasat i antypasat.
Określa ile dokładnie wody jest w powietrzu. Mierzymy ją w gramach na metr sześcienny (g/m3).
Określa w ilu procentach w stosunku do maksymalnej pojemności, powietrze (w danej temperaturze) zostało wypełnione wodą.
Lokalna nazwa na Cyklon Tropikalny używana na Oceanie Spokojnym na obszarze Oceanii, zwłaszcza na wschodnim wybrzeżu Australii.
Druga najbliższa Słońcu planeta (108,2 mln km odległości od Słońca), trzecie najjaśniejsze po Słońcu i Księżycu ciało niebieskie widziane z Ziemi. Choć znajduje się dalej od Słońca niż Merkury, dzięki gęstej, złożonej głównie z dwutlenku węgla atmosferze (96,5%) jest najcieplejszą planetą Układu Słonecznego (nawet do 460°C). Tak wysoka temperatura to efekt potężnego efektu cieplarnianego.
Linia pozornego zetknięcia sfery niebieskiej z powierzchnią Ziemi, wyznaczająca faktyczną granicę obserwacji możliwej do dokonania z danego miejsca – uwzględniająca przeszkody terenowe, które różnicują pojęcie widnokręgu od pojęcia horyzontu.
Obszar Wszechświata, który jest obserwowalny z Ziemi o średnicy około 92 miliardów lat świetlnych. Z Ziemi obserwowana jest tylko ta część Wszechświata, z której sygnały pochodzą z okresu nie wcześniejszego niż Wielki Wybuch.
Katastrofalne zjawisko masowego wymierania, spowodowane uderzeniem w Półwysep Jukatan (Meksyk) planetoidy o prawdopodobnej średnicy około 10 kilometrów i masie biliona ton. Zdarzenie oznaczało koniec Ery Kredy (około 66 mln lat p.n.e.). Szacuje się, że w wyniku wymierania bezpowrotnie zginęło około 75% wszystkich gatunków roślin i zwierząt, w tym dinozaurów. Pośrednim skutkiem była możliwość przejęcia dominującej roli przez ssaki.
Rosyjska stacja badawcza na Antarktydzie, na której zmierzono najniższą temperaturę na Ziemi: -89,6°C.
Matematyczny sposób określenia położenia punktu na Ziemi. Na opis położenia składa się szerokość i długość geograficzna punktu. Położenie podaje się w stopniach (°), które z kolei dzielą się na minuty (1° = 60′) i sekundy (1′ = 60″). Oprócz wartości numerycznej podaje się także kierunek geograficzny szerokości (N lub S) i długości geograficznej (W lub E).
Jeden z dwóch głównych układów barycznych, zwany także antycyklonem. Powstaje w wyniku osiadania chłodnego powietrza, które opadając ogrzewa się. Nacisk powietrza się zwiększa – powstaje ośrodek o większym ciśnieniu. Ponieważ powietrza opadając ogrzewa się, nie może osiągnąć temperatury punktu rosy – dlatego wyżową pogodę cechuje brak opadów, a nawet brak zachmurzenia (lub małe zachmurzenie). W ośrodku wyżowym ciśnienie rośnie w kierunku centrum układu.
Wszystko co fizycznie istnieje, wszelkie formy przestrzeni energii i materii. Wielkość i kształt Wszechświata nie są znane, ale przyjmuje się, że ulega on ciągłemu rozszerzaniu. Wszechświat dzieli się na Supergromady -> Supergromady lokalne -> Lokalne Grupy Galaktyk -> Galaktyki -> Układy planetarne.